• Autor
• Blog
• Top 16
• Biblioteka
• Top YT
• Odnośniki

Szukaj:

• Edukacja
• Oprogramowanie
• Programowanie
• Retro

Zaginięcie kupca Bartłomieja

W za­miesz­czo­nym dwa dni te­mu wpi­sie do­ty­czą­cym za­paś­ci na ryn­ku opro­gra­mo­wa­nia edu­ka­cyj­ne­go wspom­nia­łem o tym, że w cza­sach „kom­pu­te­rów, któ­re mia­ły du­szę” pi­sa­nie pro­gra­mów by­ło prost­sze i zaj­mo­wa­li się tym fas­cy­na­ci róż­nych dzie­dzin, nie­ko­niecz­nie in­for­ma­ty­ki. Dzisiaj chciał­bym wspom­nieć o jed­nym z ta­kich pro­gra­mów, tym cie­kaw­szym, że naj­wy­raź­niej za­gi­nio­nym w od­mę­tach his­torii in­for­ma­ty­ki.

W 1986 ro­ku re­dak­cja no­wo po­wsta­łe­go mie­sięcz­ni­ka in­for­ma­tycz­ne­go „Komputer” ogło­si­ła kon­kurs na sce­na­riusz pro­gra­mu edu­ka­cyj­ne­go z dzie­dzi­ny his­torii oraz wy­ko­na­nie ta­kie­go pro­gra­mu. Rok póź­niej wy­bra­no już czte­ry sce­na­riu­sze, a po ko­lej­nych dwóch la­tach, w lip­cu 1989 ro­ku, zam­knię­to kon­kurs.

Jednym z na­gro­dzo­nych pro­gra­mów był twór na­sto­lat­ka, ucz­nia za­fas­cy­no­wa­ne­go naj­wy­raź­niej i his­to­rią, i in­for­ma­ty­ką — Michała Lewan­dow­skie­go. „Podróże kup­ca Bart­ło­mie­ja” to kom­pu­te­ro­wa reali­zac­ja te­stu, obu­do­wa­na war­stwą fa­bu­lar­ną i zręcz­noś­cio­wą i reali­zu­ją­ca za­sa­dę „ucz ba­wiąc”. Z jed­nej stro­ny pro­gram wy­da­je się być dość pros­ty, z dru­giej — ilość ma­teria­łu wy­ko­rzys­ty­wa­ła do gra­nic moż­li­woś­ci ZX Spec­trum. Można po­wie­dzieć, że by­ła to w pew­nym sen­sie pol­ska od­po­wiedź na The Oregon Trail, ukie­run­ko­wa­na na edu­ka­cję i do­sto­so­wa­na do wy­mo­gów pro­gra­mu nau­cza­nia his­torii w szko­łach śred­nich.

„Podróże kup­ca Bart­ło­mie­ja” sta­no­wią do­bry do­wód te­zy, że sprzęt o ma­łych moż­li­wo­ściach, w któ­re­go przy­pad­ku po­mysł i za­ba­wa li­czy­ły się bar­dziej niż gra­fi­ka i dźwięk, da­wał więk­sze szan­se za­pa­leń­com i ama­to­rom. Dziś moż­li­woś­ci są o wie­le więk­sze i za­miast do­pa­so­wy­wać się do kom­pu­te­ra, mo­że­my do­wol­nie rea­li­zo­wać wszyst­kie po­mys­ły. Niestety, wy­ma­ga to o wie­le więk­sze­go na­kła­du umie­jęt­no­ści, cza­su, pra­cy i pie­nię­dzy.

Niestety, nie jes­tem w sta­nie oce­nić dzi­siaj gry ani na­pi­sać o niej nic wię­cej, niż moż­na do­wie­dzieć się z dwóch ar­ty­ku­łów za­miesz­czo­nych w cza­so­piś­mie „Komputer”. Program, ma­ło po­pu­lar­ny i zna­ny tyl­ko w Polsce, nie był zbyt sze­ro­ko ko­pio­wa­ny, nie zo­stał w po­rę zar­chi­wi­zo­wa­ny i być mo­że za­gi­nął na zaw­sze. Zapytanie Google o ty­tuł gry zwra­ca­ło w dniu pi­sa­nia te­go wpi­su trzy wy­ni­ki, w tym je­den pro­wa­dzą­cy do moich włas­nych ar­chi­wów mie­sięcz­ni­ka „Komputer”, cy­to­wa­nych po­wy­żej.